Gabriel García Moreno urodził się 25 XII 1821 roku w mieście Guayaquil w Ekwadorze jako syn Gabrieal García Gomeza, pochodzącego z Kastylii który przeniósł się za ocean i Mercedes Moreno, pochodzącej z arystokratycznej rodziny z Quito. Miał pięciu braci i trzy siostry, jego ojciec zmarł, kiedy Gabriel był jeszcze dzieckiem. Najstarszy z jego braci został księdzem (również Gabriel rozpoczął studia teologiczne, przyjął tonsurę i niższe święcenia duchowne, wkrótce jednak wystąpił z seminarium) natomiast inny stał się jednym z największych właścicieli ziemskich. Urodził się jako poddany Korony Hiszpańskiej niestety niedługo po jego urodzinach obszar na którym żył stał się częścią federacji Wielkiej Kolumbii, po jej rozpadzie został na krótko przyłączony do Republiki Peru, a następnie stał się osobnym państwem jako Ekwador (z hiszpańskiego "równik". W 1836 przeniósł się do Quito gdzie 26 października 1844 roku ukończył studia prawnicze i otworzył kancelarię adwokacką. Rozpoczął także karierę polityczną w Partii Konserwatywnej. W 1853 zaczął publikować w piśmie „Naród”, które ze względu na antyrządowy charakter i ostrą krytykę sytuacji politycznej zostało zamknięte przez władze tuż przed ukazaniem się trzeciego numeru. Jako senator, ujawnił korupcję rządu liberałów, w wyniku czego został aresztowany i deportowany z kraju. W 1856 roku powrócił do Ameryki Południowej i ponownie zaangażował się w działalność polityczną. Został rektorem uniwersytetu w Quito, burmistrzem stolicy, szefem Partii Konserwatywnej, senatorem, szefem rządu tymczasowego. W 1861 roku został wybrany przytłaczającą większością głosów w wyborach powszechnych na prezydenta republiki. Moreno, świadom spoczywającej nań odpowiedzialności, dał pierwszeństwo ponownemu uprzywilejowaniu religii katolickiej. Rząd zrezygnował z ustanowionego przez liberałów prawa do mianowania biskupów i zezwolił na powrót wypędzonych w czasie prześladowań jezuitów. Zainicjował naprawę stosunków państwa z Rzymem, podpisując 22 IV 1863 roku konkordat pomiędzy Republiką Ekwadoru a Stolicą Apostolską. Zniósł za rekompensatą istniejące w Ekwadorze niewolnictwo, zlikwidował domy publiczne. Udało mu się także ograniczyć korupcję; gospodarka zaczęła się pomyślnie rozwijać. Został jednak zmuszony do ustąpienia z urzędu przed końcem kadencji, między innymi z powodu krępującej jego poczynania laickiej konstytucji. Oddał ster rządów w ręce Jeronimo Carriony, który pozwolił dojść do władzy dawnym zdemoralizowanym elitom i zaprzepaścił wszystkie dokonania poprzednika, ale w wyniku pogorszenia się sytuacji w kraju w 1869 roku Gabriel García Moreno ponownie został wybrany prezydentem. Tym razem postanowił działać z większą determinacją. Opierając swój program na encyklikach papieża Piusa IX, ustanowił nową konstytucję, która uznawała katolicyzm za religię państwową. Odtąd tylko katolicy mogli być wybierani i obsadzani przez katolików na urzędy państwowe. Kiedy w 1870 roku ludzie Garibaldiego napadli na Rzym, Ekwador jako jedyny kraj zaoferował wysłanie swych oddziałów wojskowych w obronie Jego Świątobliwości, jego parlament uchwalił fundusze na rzecz wsparcia Piusa IX, który został faktycznym więźniem Watykanu. Prawdziwym zwieńczeniem zaprowadzenia katolickiego ładu w kraju było ogłoszenie w 1873 roku aktu poświęcenia Ekwadoru Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, a następnie ratyfikowanie tego aktu przez Kongres Narodowy. Kiedy w 1875 roku Gabriel García Moreno został wybrany ponownie na trzecią już kadencję, tym razem urząd prezydenta piastował jedynie przez 36 godzin gdyż został zamordowany przez zamachowców na usługach masonerii która przysięgała mu śmierć. Gabriel García Moreno uczestniczył we Mszy świętej każdego dnia, codziennie odmawiał Różaniec i spędzał pół godziny w katedrze na medytacji przez Najświętszym Sakramentem. Zachowała się bardzo cenna pamiątka, będąca świadectwem wielkiej pobożności prezydenta Moreno. Jest nią znaleziona przy jego zwłokach książeczka "O naśladowaniu Chrystusa" Tomasza a Kempis.