ЭЎРОПА. Эўрапейскія лідэры не ўсьвядомілі, што вайна Масквы супраць Украіны – гэта вайна сцупраць Эўропы і, шырэй, усяго Захаду. Перавод асноўнай часткі прамысловасьці на ваенныя патрэбы пачаўся толькі ў некаторых сыгмэнтах вытворчасьці і ідзе вельмі марундна, але ў большасьці іншых – не пачаўся зусім. Падобна, што максымум сьмеласьці, на які здольныя сучасныя эўрапейскія лідары – парада насельніцтву запасацца пітной вадой і радыёпрыёмнікамі на батарэйках (о так, Масква падрыхтавала дыктараў на асноўных эўрапейскіх мовах, якія даходліва абвесьцяць пра ўзяцьце Варшавы, Бэрліну, Вены і Парыжу (а наконт Вільні і Рыгі – мясцовыя зразумеюць і па-расейску). І такая наіўная благадушнасьць пануе пры тым што тэатр ваеннных дзеяньняў будучай глабальнай вайны будзе палягаць менавіта ва Ўсходняй і часткова Заходняй Эўропе (другая кропка – кітайска-амэрыканскае супрацьстаяньне вакол Тайваню). Пераканаўшыся, што Вашынгтон фактычна здаў Украіну, Пуцін з поўнымі на тое падставамі можа спадзявацца, што гэтак жа (ну, пры сымбалічныім супраціве) будуць здадзеныя і тэрыторыі краінаў былой Варшаўскай дамовы.
Пяты пункт статуту НАТО не спрацуе, і можайце пра яго забыцца. У Захаду няма палітычнай волі, каб ён спрацаваў. Калі б была – ужо пасьля залёту расейскіх ракет на тэрыторыі Польшчы і Румыніі ў 2022-23 гг. пяць-шэсьць ваенных караблёў РФ былі б патопленыя (гэта для пачатку, для лепшага ўсваеньня Крамлём матэрыялу, як кашуць у школе).
ЗША. Амэрыка застаецца самай свабоднай і самай магутнай ў эканамічным і ваенным (не, цяпер ужо градацыя важнасьці іншая: у ваенным і эканамічным) сэнсах дзяржавай. І гэта добра. Што дрэнна: як у 1990-91 годзе Белы Дом рэспубліканца Буша панічна баяўся распаду СССР, гэтак сёньня Вашынгтон дэмакрата Байдэна баіцца распаду РФ, а значыць, і пройгрышу Пуціна ў вайне з Украінай (які да такога распаду прывёў бы амаль гарантавана).
У выніку, на гэты момант, калі адкінуць прыгожыя (і, па сутнасьці, пустыя) словы, Вашынгтон выступае геапалітычным саюзьнікам Масквы і тым самым умацоўвае пазыцыі Пэкіну. Па факце (не па словах) атрымліваецца менавіта так, і ня так інакш.
КІТАЙ. Выйграе па ўсіх парамэтрах. Сымбаль трыюмфу Кітаю мы ўбачым праз праз пяць гадоў, калі ў 2030-м ён зьдзейсьніць высадку людзей на Месяц – упершыню пасьля амаль 60-гадовага перапынку. Пакаленьне Сі ўступала ў жыцьцё, назіраючы трыюмфы Гагарына і Армстранга, таму ўзяць рэванш у космасе – гэта як рэалізаваць дзіцячую мару; гэтак уладальнік кантрольнага пакету акцый буйной чыгуначнай кампаніі набывае сабе цацачны паравозік з вагонамі і рэйкамі за 50 даляраў, які бацькі ня маглі купіць яму ў дзяцінстве -- дробязь, а прыемна. Але асноўныя перамогі Кітаю будуць тут, на грэшнай Зямлі. Гэта – палітычнае, эканамічнае і ваеннае дамінаваньне над паловай планеты, а магчыма, і над двума трацінамі яе. У пэрспэктыве, узяўшы пад кантроль Расею і зь яе дапамогай тэрыторыю Усходняй (і часткова Заходняй) Эўропы, Кітай уступіць у ваеннае супрацьстаяньне з ЗША па тэме Тайваню.
Чым пагражае сусьветнае дамінаваньне Кітаю, калі ЗША саступіць яму гэтае месца? Кітай будзе насаджаць свае парадкі, якія ня маюць нічога супольнага з іудэйска-хрысьціянскай цывілізацыяй, з каштоўнасьцю свабоды і дэмакратыі, з ідэаламі, да якіх заходняя цывілізацыя ішла стагодзьдзямі, праз войны, пакуты і памылкі. Нарэшце, з каштоўнасьцю чалавечага жыцьця як такога.
Для некаторых народаў дамінаваньне Кітаю, безумоўна, будзе азначаць падвышэньне ўзроўню жыцьця. Але яны могуць забыцца пра слова “свабода” надоўга, калі не назаўсёды. І нам, беларусам, ня трэба далёка хадзіць за прыкладам: дзеці і ўнукі тых, хто ў 1994 аддаў перавагу “чарцы і шкварцы” над дэмакратыяй и свабодай, ня маюць шчасьця на зямлі сваіх продкаў – ці можа быць для чалавека горай? Хіба толькі сьмерць.
Кітай выходзіць на першы плян у якасьці асноўнапй пагрозы ідэалам свабоды і дэмакратыі. Ва ўсякім разе, я бачу сытуацыю менавіта гэтак. (2/3)
Пяты пункт статуту НАТО не спрацуе, і можайце пра яго забыцца. У Захаду няма палітычнай волі, каб ён спрацаваў. Калі б была – ужо пасьля залёту расейскіх ракет на тэрыторыі Польшчы і Румыніі ў 2022-23 гг. пяць-шэсьць ваенных караблёў РФ былі б патопленыя (гэта для пачатку, для лепшага ўсваеньня Крамлём матэрыялу, як кашуць у школе).
ЗША. Амэрыка застаецца самай свабоднай і самай магутнай ў эканамічным і ваенным (не, цяпер ужо градацыя важнасьці іншая: у ваенным і эканамічным) сэнсах дзяржавай. І гэта добра. Што дрэнна: як у 1990-91 годзе Белы Дом рэспубліканца Буша панічна баяўся распаду СССР, гэтак сёньня Вашынгтон дэмакрата Байдэна баіцца распаду РФ, а значыць, і пройгрышу Пуціна ў вайне з Украінай (які да такога распаду прывёў бы амаль гарантавана).
У выніку, на гэты момант, калі адкінуць прыгожыя (і, па сутнасьці, пустыя) словы, Вашынгтон выступае геапалітычным саюзьнікам Масквы і тым самым умацоўвае пазыцыі Пэкіну. Па факце (не па словах) атрымліваецца менавіта так, і ня так інакш.
КІТАЙ. Выйграе па ўсіх парамэтрах. Сымбаль трыюмфу Кітаю мы ўбачым праз праз пяць гадоў, калі ў 2030-м ён зьдзейсьніць высадку людзей на Месяц – упершыню пасьля амаль 60-гадовага перапынку. Пакаленьне Сі ўступала ў жыцьцё, назіраючы трыюмфы Гагарына і Армстранга, таму ўзяць рэванш у космасе – гэта як рэалізаваць дзіцячую мару; гэтак уладальнік кантрольнага пакету акцый буйной чыгуначнай кампаніі набывае сабе цацачны паравозік з вагонамі і рэйкамі за 50 даляраў, які бацькі ня маглі купіць яму ў дзяцінстве -- дробязь, а прыемна. Але асноўныя перамогі Кітаю будуць тут, на грэшнай Зямлі. Гэта – палітычнае, эканамічнае і ваеннае дамінаваньне над паловай планеты, а магчыма, і над двума трацінамі яе. У пэрспэктыве, узяўшы пад кантроль Расею і зь яе дапамогай тэрыторыю Усходняй (і часткова Заходняй) Эўропы, Кітай уступіць у ваеннае супрацьстаяньне з ЗША па тэме Тайваню.
Чым пагражае сусьветнае дамінаваньне Кітаю, калі ЗША саступіць яму гэтае месца? Кітай будзе насаджаць свае парадкі, якія ня маюць нічога супольнага з іудэйска-хрысьціянскай цывілізацыяй, з каштоўнасьцю свабоды і дэмакратыі, з ідэаламі, да якіх заходняя цывілізацыя ішла стагодзьдзямі, праз войны, пакуты і памылкі. Нарэшце, з каштоўнасьцю чалавечага жыцьця як такога.
Для некаторых народаў дамінаваньне Кітаю, безумоўна, будзе азначаць падвышэньне ўзроўню жыцьця. Але яны могуць забыцца пра слова “свабода” надоўга, калі не назаўсёды. І нам, беларусам, ня трэба далёка хадзіць за прыкладам: дзеці і ўнукі тых, хто ў 1994 аддаў перавагу “чарцы і шкварцы” над дэмакратыяй и свабодай, ня маюць шчасьця на зямлі сваіх продкаў – ці можа быць для чалавека горай? Хіба толькі сьмерць.
Кітай выходзіць на першы плян у якасьці асноўнапй пагрозы ідэалам свабоды і дэмакратыі. Ва ўсякім разе, я бачу сытуацыю менавіта гэтак. (2/3)