Сёньня нечакана даведаўся пра Станіслава Курылава – чалавека, які ў 1974 годзе зьбег з Савецкага саюзу, саскокнуўшы з круізнага лайнэру ў воды Ціхага акіяну, пра нырца, які два дні ды тры начы плыў адзін у пошуках свабоды.
Курылаў зь дзяцінства марыў пра мора, ужо ў 15 спрабаваў стаць юнгам у Ленінградзкім флёце (няўдала) але праз блізарукасьць яму ня далі пайсьці напрост у флёт. Так ён стаў акіянолягам. Марыў убачыць сьвет. Межы краіны яму гэта псавалі. І вось, што было далей (цытую мой пераклад рускамоўнага
артыкула:
«Станіслаў убачыў у газэце «Вечаровы Ленінград» абʼяву пра марскі круіз па Ціхім акіяне. Візы для яго не патрабавалася, у замежныя парты лайнэр не заходзіў. Па вечарах на палубе ўладкоўвалі танцы. Савецкія людзі цешыліся магчымасьці падыхаць цёплым трапічным паветрам пасярод зімы. Нават дзяжурныя па палубе зьбіраліся паглядзець на танцаўніках. Толькі Слава Курылаў стаяў убаку й углядаўся ў акіян».
Спачатку я чытаў гісторыю з захапленьнем. Які гераічны ўчынак, ўаў. Але пазьней падумаў, што выратоўваць сябе – звычайны рэфлекс і аўтаматычнае пачуцьцё. Напрыканцы артыкула згадваецца ягоная жонка. Яна нічога ня ведала пра ягоную авантуру. І таксама ягоны брат. Ён страціў працу капітана далёкага плаваньня. Цікава паразважаць пра пэрсанальную адказнасьць чалавека ў такіх сытуацыях.
Ніхто не пагражаў Курылаву пазбаўленьнем свабоды, ці было варта рызыкаваць жыцьцём сваёй сямʼі, якая засталася ў СССР? Мне цяжка ўявіць сябе ў такой пазыцыі, таму й ацэньваць складана. Што думаеце вы?