Репост из: Валанцёрская служба ПЦ "Вясна"
Пісьменніца Валярына Кустава далучылася да праекту "Паштоўкі ад вясноўкі" і напісала ліст Уладзіміру Лабковічу.
"Вітанкі, Лабковіч!
Неяк чула, што па прозвішчы цябе называюць сябры. Вось і я так вырашыла назваць, каб табе ўтульней ды весялей ліст было гэты чытаць. Каб было нешта сваё хоць праз паперу.
Не спынюся паўтараць: пашанцавала тым, хто з вамі, вясноўцамі, цяпер дзеліць камеры. Ім неймаверна пашанцавала. Перакананая, ты меў рацыю: вы будзеце дапамагаць людзям, дзе б ні былі: ты, Валік, Алесь... І нават там, дзе цяпер. І зараз дапамагаеце, адукоўваеце, падтрымліваеце, асвячаеце, весяліцеся, травіце пацешныя байкі...
Вы не проста крутыя. Вы крутыя супергероі беларускага народу. О, дарэчы, трэба замуціць такі матыватар: памятаеш, тую фотку, дзе ты, Валянцін і Алесь ідзяце па вуліцы і паказваеце "віктары"? Трэ гэтую карцінку ўзяць і дамаляваць вам строі супергерояў: бэтман, чалавек-павук, супермэн... Ты якім хочаш быць? 😉
Ведаеш, я зразумела за апошні час, што Радзіма - гэта не тэрыторыя, а людзі. Яе немагчыма скрасці. Як немагчыма канфіскаваць у чалавека, у беларуса, у нас усіх - сяброўства, любоў ці павагу.
Хаця менавіта страту адчучаеш перадусім спачатку. Страту самага дарагога: Свабоды, Айчыны, родных, магчымасцяў... Але ведаю, што ты крэпкі арэшак. І немагчыма зламаць нязломнага. Памятаеш песеньку Сержука? Працяг суседняга пляча - жыве ў маім плячы - і людажэрам-крумкачам нас не перамагчы...
Што б ты ні не зрабіў - мы заўжды на тваім баку, памятай. Толькі не ахвяруй сабой, калі ласка. Бо Звышчалавек - гэта ўсяго толькі лірычны герой Ніцшэ, а не ён сам. Ты ўжо герой.
Тое, што адбываецца, ведаю, толькі мацней цябе загартуе. Усіх нас.
Нават калі яны нас усіх выкінуць з краіны - за межы ці ў турму, то ўсё адно позна - мы ўжо сталі нацыяй. І застанемся нацыяй. Цяпер увесь беларускі народ - як выгнаннікі, якія страцілі свой Купалаўскі. Але гэта не канец. Гэта пачатак. Пачатак яго канца. І Дзікае паляванне ўжо поруч... І гэта пачатак нас. Радзіма там - дзе мы. Дзе кожны з нас: ты, Валік, Алесь і нават я... Але не ён. Дзе нашыя дзеці, нашы родныя, нашы любімыя. Беларусь - гэта мы.
Старайся спаць, калі ёсць магчымасць, гэта, кажуць, надае аптымізму.
Давай пашукаем: мо ў каталогу кнігаў, сярод тых, што можна замовіць, - раптам ёсць нешта пра Рым.
PS. Можаш павіншаваць, гэта мой дэбютны ліст да палітвязня. Сорамна, канечне. Буду выпраўляцца.
Найшчыра,
Валярына".
Вы можаце напісаць ліст падтрымкі Уладзіміру Мікалаевічу Лабковічу:
СІЗА-1, 220030, г. Мінск, вул. Валадарскага, 2
Таксама заклікаем вас пісаць лісты і іншым палітвязням, інфармацыю пра палітвязвяў можна ўзяць на тэматычных сайтах:
1) https://prisoners.spring96.org/be
2) https://politzek.me/friends
3) https://dissidentby.com
#паштоўкіадвясноўкі
"Вітанкі, Лабковіч!
Неяк чула, што па прозвішчы цябе называюць сябры. Вось і я так вырашыла назваць, каб табе ўтульней ды весялей ліст было гэты чытаць. Каб было нешта сваё хоць праз паперу.
Не спынюся паўтараць: пашанцавала тым, хто з вамі, вясноўцамі, цяпер дзеліць камеры. Ім неймаверна пашанцавала. Перакананая, ты меў рацыю: вы будзеце дапамагаць людзям, дзе б ні былі: ты, Валік, Алесь... І нават там, дзе цяпер. І зараз дапамагаеце, адукоўваеце, падтрымліваеце, асвячаеце, весяліцеся, травіце пацешныя байкі...
Вы не проста крутыя. Вы крутыя супергероі беларускага народу. О, дарэчы, трэба замуціць такі матыватар: памятаеш, тую фотку, дзе ты, Валянцін і Алесь ідзяце па вуліцы і паказваеце "віктары"? Трэ гэтую карцінку ўзяць і дамаляваць вам строі супергерояў: бэтман, чалавек-павук, супермэн... Ты якім хочаш быць? 😉
Ведаеш, я зразумела за апошні час, што Радзіма - гэта не тэрыторыя, а людзі. Яе немагчыма скрасці. Як немагчыма канфіскаваць у чалавека, у беларуса, у нас усіх - сяброўства, любоў ці павагу.
Хаця менавіта страту адчучаеш перадусім спачатку. Страту самага дарагога: Свабоды, Айчыны, родных, магчымасцяў... Але ведаю, што ты крэпкі арэшак. І немагчыма зламаць нязломнага. Памятаеш песеньку Сержука? Працяг суседняга пляча - жыве ў маім плячы - і людажэрам-крумкачам нас не перамагчы...
Што б ты ні не зрабіў - мы заўжды на тваім баку, памятай. Толькі не ахвяруй сабой, калі ласка. Бо Звышчалавек - гэта ўсяго толькі лірычны герой Ніцшэ, а не ён сам. Ты ўжо герой.
Тое, што адбываецца, ведаю, толькі мацней цябе загартуе. Усіх нас.
Нават калі яны нас усіх выкінуць з краіны - за межы ці ў турму, то ўсё адно позна - мы ўжо сталі нацыяй. І застанемся нацыяй. Цяпер увесь беларускі народ - як выгнаннікі, якія страцілі свой Купалаўскі. Але гэта не канец. Гэта пачатак. Пачатак яго канца. І Дзікае паляванне ўжо поруч... І гэта пачатак нас. Радзіма там - дзе мы. Дзе кожны з нас: ты, Валік, Алесь і нават я... Але не ён. Дзе нашыя дзеці, нашы родныя, нашы любімыя. Беларусь - гэта мы.
Старайся спаць, калі ёсць магчымасць, гэта, кажуць, надае аптымізму.
Давай пашукаем: мо ў каталогу кнігаў, сярод тых, што можна замовіць, - раптам ёсць нешта пра Рым.
PS. Можаш павіншаваць, гэта мой дэбютны ліст да палітвязня. Сорамна, канечне. Буду выпраўляцца.
Найшчыра,
Валярына".
Вы можаце напісаць ліст падтрымкі Уладзіміру Мікалаевічу Лабковічу:
СІЗА-1, 220030, г. Мінск, вул. Валадарскага, 2
Таксама заклікаем вас пісаць лісты і іншым палітвязням, інфармацыю пра палітвязвяў можна ўзяць на тэматычных сайтах:
1) https://prisoners.spring96.org/be
2) https://politzek.me/friends
3) https://dissidentby.com
#паштоўкіадвясноўкі