Пра Маскву. Як і многія, я ўчора сачыў за падзеямі ў Расеі праз лайв Настоящего времени і тэлеграм-канал "Протесты в мире". Вельмі перажываў: многіх сяброў забралі яшчэ падчас мінулай акцыі, і ад гэтай нічога добрага не чакалася... Некалькі момантаў, якімі хачу падзяліцца:
1. Паліцыя і нацгвардыя была выдатна падрыхтаваная, у адрозьненьне ад актывістаў, спрацавала зь ювэлірнай дакладнасьцю. Прэвэнтыўна затрымалі арганізатараў, любыя буйныя групы адразу ж расьсякалі і выціскалі з адкрытай прасторы, гасілі спробы актыўнасьці, хутка перагрупіраваліся, калі пратэстоўцы зьмянілі месца збору. Не выключаю, што кіраўнікі "пацыфікацыі" вывучылі і беларускі досьвед, многія прыёмы знаёмыя, ды й не сакрэт, што спэцслужбы супрацоўнічаюць.
2. Шрайбман піша, што ня памятае такой жорсткасьці з боку міліцыі ў Беларусі. Было, і ня раз. Разгоны пратэстаў 2010 году, маўклівых акцыяў 2011, Дня Волі 2017 былі ня менш брутальныя, але ў адрозьненьне ад Масквы, ня трапілі ў аб'ектывы рэпартэраў. Ужо пост-фактум мы даведваліся пра паламаныя ногі і разьбітыя галовы, і зьверствы ў аўтазаках.
3. Пратэст у Маскве сапраўды быў мірны, што і трэба было паказаць. У фэйсбуку абураюцца, маўляў, людзі стаялі з тэлефонамі і не вызвалялі сваіх паплечнікаў з лап нацгвардыі і паліцыі. Якраз-такі, любы гвалт з боку ўдзельнікаў даў бы карт-блянш уладам на татальную зачыстку, і скончыўся б не адной крымінальнай справай. Я ўражаны дысцыплінаванасьцю пратэстоўцаў, і працай карэспандэнтаў, якія прабіваліся скрозь ачапленьні АМАПу, каб паказаць кадры зьверскага зьбіцьця ляжачых і бяззбройных людзей. Здаецца мне, зараз пуцінскія ўлады возьмуцца за журналістаў, і аднымі папярэджаньнямі ня скончыцца.
4. Тое, што адбываецца ў Маскве, мае ўскосны ўплыў на Беларусь. Беларусы жывуць у расейскім інфармацыйным полі, сочаць за палітыкай у Расеі, глядзяць Навальнага і Дудзя. Як і перамога Зяленскага ва Ўкраіне, пратэсты ў Маскве палітызуюць онлайн-дыскусію, кагосьці злуюць, але збольшага натхняюць моладзь. Акрамя таго, пакуль Крэмль заняты унутранымі праблемамі, яму будзе не да Беларусі. І гэта добра. Увогуле, перамога лібэральных і прадэмакратычных сілаў у Расеі — выгадна Беларусі. Рэжымы маюць сымбіятычныя адносіны, крах Пуцінізму мог бы прывесьці да краху Лукашэнкі.
5. Ну і наконт выбараў. Юры Дракахруст лічыць, што беларусам трэба ўдзельнічаць у выбарах, бо менавіта выбары вывелі Маскву на вуліцы. А вось гэта ня факт. Усе беларускія пратэсты апошніх 8 гадоў (пасьля 2010) не былі зьвязаныя з выбарамі. Улады ведаюць, як працаваць з выбарамі, рассварыць апазыцыю і каналізаваць пратэст. Чаго яны баяцца — новых сцэнароў і спантанных выступаў, як адбылося з дармаедамі. Мы ня ведаем, што стане іскрай для наступнага масавага пратэсту ў Беларусі, але гэта можа адбыцца ў любы момант, і бяз выбараў
1. Паліцыя і нацгвардыя была выдатна падрыхтаваная, у адрозьненьне ад актывістаў, спрацавала зь ювэлірнай дакладнасьцю. Прэвэнтыўна затрымалі арганізатараў, любыя буйныя групы адразу ж расьсякалі і выціскалі з адкрытай прасторы, гасілі спробы актыўнасьці, хутка перагрупіраваліся, калі пратэстоўцы зьмянілі месца збору. Не выключаю, што кіраўнікі "пацыфікацыі" вывучылі і беларускі досьвед, многія прыёмы знаёмыя, ды й не сакрэт, што спэцслужбы супрацоўнічаюць.
2. Шрайбман піша, што ня памятае такой жорсткасьці з боку міліцыі ў Беларусі. Было, і ня раз. Разгоны пратэстаў 2010 году, маўклівых акцыяў 2011, Дня Волі 2017 былі ня менш брутальныя, але ў адрозьненьне ад Масквы, ня трапілі ў аб'ектывы рэпартэраў. Ужо пост-фактум мы даведваліся пра паламаныя ногі і разьбітыя галовы, і зьверствы ў аўтазаках.
3. Пратэст у Маскве сапраўды быў мірны, што і трэба было паказаць. У фэйсбуку абураюцца, маўляў, людзі стаялі з тэлефонамі і не вызвалялі сваіх паплечнікаў з лап нацгвардыі і паліцыі. Якраз-такі, любы гвалт з боку ўдзельнікаў даў бы карт-блянш уладам на татальную зачыстку, і скончыўся б не адной крымінальнай справай. Я ўражаны дысцыплінаванасьцю пратэстоўцаў, і працай карэспандэнтаў, якія прабіваліся скрозь ачапленьні АМАПу, каб паказаць кадры зьверскага зьбіцьця ляжачых і бяззбройных людзей. Здаецца мне, зараз пуцінскія ўлады возьмуцца за журналістаў, і аднымі папярэджаньнямі ня скончыцца.
4. Тое, што адбываецца ў Маскве, мае ўскосны ўплыў на Беларусь. Беларусы жывуць у расейскім інфармацыйным полі, сочаць за палітыкай у Расеі, глядзяць Навальнага і Дудзя. Як і перамога Зяленскага ва Ўкраіне, пратэсты ў Маскве палітызуюць онлайн-дыскусію, кагосьці злуюць, але збольшага натхняюць моладзь. Акрамя таго, пакуль Крэмль заняты унутранымі праблемамі, яму будзе не да Беларусі. І гэта добра. Увогуле, перамога лібэральных і прадэмакратычных сілаў у Расеі — выгадна Беларусі. Рэжымы маюць сымбіятычныя адносіны, крах Пуцінізму мог бы прывесьці да краху Лукашэнкі.
5. Ну і наконт выбараў. Юры Дракахруст лічыць, што беларусам трэба ўдзельнічаць у выбарах, бо менавіта выбары вывелі Маскву на вуліцы. А вось гэта ня факт. Усе беларускія пратэсты апошніх 8 гадоў (пасьля 2010) не былі зьвязаныя з выбарамі. Улады ведаюць, як працаваць з выбарамі, рассварыць апазыцыю і каналізаваць пратэст. Чаго яны баяцца — новых сцэнароў і спантанных выступаў, як адбылося з дармаедамі. Мы ня ведаем, што стане іскрай для наступнага масавага пратэсту ў Беларусі, але гэта можа адбыцца ў любы момант, і бяз выбараў