Verbarium

Ніколі не трэба кідацца ў роспач, а цярпліва і настойліва дамагацца свайго. Асіпенка.

Сымон не чакаў такой упартасці ад Агаты, якую ён прывык бачыць заўсёды ціхаю ды паслухмянаю. Нёманскі.

Слова за слова — сварка разгаралася, як лясны пажар. Лынькоў.

Васіля Чурылу прымушаюць выконваць многа лішняй работы ды яшчэ кожны дзень слухаць лаянку і абразу. Пшыркоў.

Горкая крыўда падступіла да сэрца: усё пайшло на вецер. Шкраба.

Выносныя стромкія хвоі з хрыпаватым стогнам хіліліся зялёнавалосай аснежанай галавой. Крапіва.

Ногі рвуцца самі, лезуць у снег, крышаць нешта цвёрдае і хрусткае пад сабою — гэта ступаюць на шкло, трушчаць яго на друзачкі… Пташнікаў.

Містэр Лаян быў паважны, не маладога ўжо веку чалавек, заўсёды акуратна адзеты, ветлівы, з прыемнымі манерамі. Лынькоў.

Аня была дзяўчына невысокая, гібкая, са зграбнай постаццю, ружова-смуглявым тварам і не надта цёмнымі валасамі, якія завіваліся кудзеркамі. Карпюк.

Грушка развітаўся з Тамараю на вакзале, прытуліў яе апошні раз. Яна сказала: — Пішы… Пестрак.

Чуўся гоман каля студні, Вёдзер стук, дзявочы смех. Колас.

Час ад часу на лёску намотвалася зялёнае багавінне, паплаўкі ападалі на дно; прыходзілася выцягваць вуды. Савіцкі.

Сяргей Пятровіч — чалавек сталы, паважны, самавіты. Крапіва.

Мядзведзь смокча лапу ў бярлозе санліва, Лось высунуў храпу — Шукае спажывы. Купала.

Перайсці ж уброд раку летам — адна асалода. Колас.

І тут я стаў сведкам вострасюжэтнай сцэны. Брыль.

З прыдарожных бяроз ціха асыпалася ў мурог пажоўклае лісце. Бажко.