Verbarium

Дрэвы так раскупчасціліся атожылкамі і шырокімі лапушнымі лістамі, што цяжка было знізу разглядзець, што робіцца на верхавіне. Вітка.

Хутка паміж братамі пачалося нейкае ўпартае і своеасаблівае спаборніцтва: кожны стараўся паказаць сябе лепшым, больш учэпістым гаспадаром. Ракітны.

Ужо можна пазнаць, што гэта ліс. Але, на шчасце, ад гэтага звера хлопцам ніякай небяспекі не пагражала. Маўр.

Спрэчкі разгарэліся. Кожны з прысутных адстойваў свой погляд. Колас.

Сядзяць цецерукі, спачываюць, пасля даюць нырца проста на снег; праклёўваюць лёгенькі шарпак, кешкаюцца, што куры ў пяску — рыхтуюць ямкі — пасля зашыюцца ў бачок пад самы снег і паснуць на ноч. Пташнікаў.

За сялом, за гарой, Ад змяркання блукаю да раніцы. Гілевіч.

– Ён бязбожнік! Гэта дакладна! Проста ў зале суда выкрыкваў страшэнныя блюзнерствы… Рублеўская.

Абурэнне і злосць кіпелі ў яго голасе, сыпалі іскрамі з вачэй. Бядуля.

Шлях чарадой перамог і паразаў Жанчак.

Дзік спыніўся, задраў свой лыч, панюхаў паветра, глуха рохнуў і завярнуўся назад. Маўр.

Я хлопец сціплы і не нахабны, можна сказаць, сарамлівы і нясмелы. Чарнышэвіч.

Чалавек ляжаў непрытомны на зямлі, раскінуўшы рукі крыжам.
Бядуля.

Агорнутыя сіняватаю смугою, журботна пазіралі далечы і ніклі ў святле жнівеньскага сонца. Колас.

Можа, хутка і артыкул у газету напішаце, а? Ваданосаў.

Яшчэ ў школе мы марылі аб незвычайных прыгодах, аб подзвігах. Няхай.

— Гэта ж квас, як вада. У ім жа мацунку ўсяго, можа, адзін градус, — заспакоіў Косцік. Сабаленка.

Перад панам Кахаркай цыркуль, розныя прылады для рысавання і малявання. Бядуля.

З цягам часу раслі дзеці, а з імі раслі і выдаткі. Хведаровіч.