Вельмі прыемна думаць вось пра што. Як праз некалькі гадоў былыя ябацькаўскія чыноўнікі і г.д. будуць хадзіць міма помнікаў Тарайкоўскаму, Віхору, Шутаву, Крыўцову і Парукаву.
Як яны будуць жыць не ў фрунзенскіх і савецкіх раёнах, а ў раёнах муралу, раёнах маяка, барыкадаў Рыгі і г.д.
Як іх дзеці будуць прасіць сваіх тат і мам дапамагчы ім завучыць "магутны божа", а калі іх бацькі пакрысе пачнуць ціха скуголіць пра колішні бунт фашыстаў - будуць тыкаць ім параграф з падручніка па гісторыі Беларусі "пратэсты 2020-га года і дэмакратычная рэвалюцыя".
Усё гэта будзе.
І помнікі і раёны і параграфы.
Не будзе толькі тых пецярых.
І мы, канечне, гэта не забудзем і не даруем.
Каб дараваць у народаў ёсць новыя пакаленні. Яны заўсёды лепшыя.
Як яны будуць жыць не ў фрунзенскіх і савецкіх раёнах, а ў раёнах муралу, раёнах маяка, барыкадаў Рыгі і г.д.
Як іх дзеці будуць прасіць сваіх тат і мам дапамагчы ім завучыць "магутны божа", а калі іх бацькі пакрысе пачнуць ціха скуголіць пра колішні бунт фашыстаў - будуць тыкаць ім параграф з падручніка па гісторыі Беларусі "пратэсты 2020-га года і дэмакратычная рэвалюцыя".
Усё гэта будзе.
І помнікі і раёны і параграфы.
Не будзе толькі тых пецярых.
І мы, канечне, гэта не забудзем і не даруем.
Каб дараваць у народаў ёсць новыя пакаленні. Яны заўсёды лепшыя.