У нас на дачы ёсць суседка. Такая, ну... "ненармальная". Я яе нават баяўся ў дзяцінстве. Ненармальнасць заключаецца ў тым, што яна ні з кім не размаўляе і ні на што не рэагуе.
Ты з ёй вітаешся, а яна глядзіць скрозь цябе. І скрозь прастору. І скрозь час.
У мяне так усё жыццё прайшло ў "добры дзень" - "а в атвет - цішына".Сто разоў казаў сабе: не вітайся з ёй, яна не адддупляе ніхера.
І усё адно. Ідзеш па вуліцы, а яна зырыць. Як бы і не на цябе, але як бы і на цябе. І ты такі: ладна, бля... ДОБРЫ ДЗЕЕЕЕНЬ!
Ну і ў адказ нуль на масу. Як заўжды.
І вось нядаўна стаю, палю. Па тэлефоне размаўляю. І тут такое:
- Стасііііік!!!
Паварачваюся - яна. Суседка. Каля нашых варот тусуецца.
Я ёй паказваю, што па тэлефоне гавару, а сам ужо не столькі гавару, колькі спрабую упэўніцца, што гэта ўсё яў і яна падала голас.
- Стасік! Патом перазваніш.
Адчыняецца калітка і яна упэўненым рухам прэ да мяне.
- Глядзі, што.
Дастае мабілу. Уключае.
- У мяне тут нейкае акно непанатнае выскачыла. Экран блакіруе. Не магу ні прыняць званок, ні сама пазваніць. Паглядзі, што тут можна зрабіць, бо без тэлефона цэлы дзень сяджу.
У ахуенні і друготкімі рукамі разблакіраваў ёй мабілку.
Працягнуў абратна.
Яна паклацала па ёй пальцам, паглядзела на мяне і сказала:
- Ага!
Разгарнулася і так жа рашуча упіліла дадому.
У той жа вечар я зноў безвынікова паспрабаваў з ёй павітацца.
Пасля ішоў і думаў, што ў наш час яе стратэгія пераможная.
Ммікрыраваць пад амёбу, каб ніхто табе не дурыў галавы.
І яшчэ думаў, што ў той вечар яна ў адчаі кусала губы і малілася, каб гэты Стасік нікому нічога лішняга пра яе не спізднуў.
Дарма.
Ты з ёй вітаешся, а яна глядзіць скрозь цябе. І скрозь прастору. І скрозь час.
У мяне так усё жыццё прайшло ў "добры дзень" - "а в атвет - цішына".Сто разоў казаў сабе: не вітайся з ёй, яна не адддупляе ніхера.
І усё адно. Ідзеш па вуліцы, а яна зырыць. Як бы і не на цябе, але як бы і на цябе. І ты такі: ладна, бля... ДОБРЫ ДЗЕЕЕЕНЬ!
Ну і ў адказ нуль на масу. Як заўжды.
І вось нядаўна стаю, палю. Па тэлефоне размаўляю. І тут такое:
- Стасііііік!!!
Паварачваюся - яна. Суседка. Каля нашых варот тусуецца.
Я ёй паказваю, што па тэлефоне гавару, а сам ужо не столькі гавару, колькі спрабую упэўніцца, што гэта ўсё яў і яна падала голас.
- Стасік! Патом перазваніш.
Адчыняецца калітка і яна упэўненым рухам прэ да мяне.
- Глядзі, што.
Дастае мабілу. Уключае.
- У мяне тут нейкае акно непанатнае выскачыла. Экран блакіруе. Не магу ні прыняць званок, ні сама пазваніць. Паглядзі, што тут можна зрабіць, бо без тэлефона цэлы дзень сяджу.
У ахуенні і друготкімі рукамі разблакіраваў ёй мабілку.
Працягнуў абратна.
Яна паклацала па ёй пальцам, паглядзела на мяне і сказала:
- Ага!
Разгарнулася і так жа рашуча упіліла дадому.
У той жа вечар я зноў безвынікова паспрабаваў з ёй павітацца.
Пасля ішоў і думаў, што ў наш час яе стратэгія пераможная.
Ммікрыраваць пад амёбу, каб ніхто табе не дурыў галавы.
І яшчэ думаў, што ў той вечар яна ў адчаі кусала губы і малілася, каб гэты Стасік нікому нічога лішняга пра яе не спізднуў.
Дарма.