Пасадзілі ля дома бярозку,
Пажадалі ёй добрага росту,
Каб на радасць і ўнукам была.
Пацягнулася тонкае дрэўца,
І туды і сюды трапянецца –
Не хапае апоўдні святла.
Ценем хтось атуляе адразу,
Выпадае так мала ёй часу
Гнаць угору галінкі свае.
Ўсёй істотай яна адчувае:
Побач той, хто яе засланяе,
Хто паўсвета бярэ ад яе.
Трапянецца і ўправа і ўлева:
Ах, якое вялізнае дрэва,
Не абмацаць яго, не абняць!
Дзе ж ёй ведаць душою лясною,
Што не дрэва, а дом па-над ёю,
Не шпакоўні – балконы вісяць...
Пажадалі ёй добрага росту,
Каб на радасць і ўнукам была.
Пацягнулася тонкае дрэўца,
І туды і сюды трапянецца –
Не хапае апоўдні святла.
Ценем хтось атуляе адразу,
Выпадае так мала ёй часу
Гнаць угору галінкі свае.
Ўсёй істотай яна адчувае:
Побач той, хто яе засланяе,
Хто паўсвета бярэ ад яе.
Трапянецца і ўправа і ўлева:
Ах, якое вялізнае дрэва,
Не абмацаць яго, не абняць!
Дзе ж ёй ведаць душою лясною,
Што не дрэва, а дом па-над ёю,
Не шпакоўні – балконы вісяць...