Ціхая споведзь прыроды.
Поле, валошкі, трава.
Гэта, відаць, назаўсёды –
Жыць з аднаго хараства.
Маючы долю і рукі,
Цацку ўпотай насіць
І за гармонію гукаў
Век беспрытуллем плаціць.
Рыфмаю, клавішам, кельмай
Толькі б намацаць яго,
Так непаўторна і хмельна,
Так верагодна яно.
Можа, пра гэта няўлоўна
Берагу шэпча рака,
І пад дугою апоўдні
Звоніць званок жаўрука.
©Іван Арабейка
Поле, валошкі, трава.
Гэта, відаць, назаўсёды –
Жыць з аднаго хараства.
Маючы долю і рукі,
Цацку ўпотай насіць
І за гармонію гукаў
Век беспрытуллем плаціць.
Рыфмаю, клавішам, кельмай
Толькі б намацаць яго,
Так непаўторна і хмельна,
Так верагодна яно.
Можа, пра гэта няўлоўна
Берагу шэпча рака,
І пад дугою апоўдні
Звоніць званок жаўрука.
©Іван Арабейка