Репост из: ВЯЧОРКА
4 аргумэнты прыхільнікаў «удзелу», якія не працуюць.
Ахвотнікі ўдзельнічаць у парлямэнцкіх выбарах не парэчаць: выбараў няма, галасы ня лічаць, і адпаведна шанцаў перамагчы няма. Але прыводзяць чатыры аргумэнты, чаму ўдзельнічаць трэба
1. Удзел у выбарах — піяр для партыі
Маўляў, выбараў няма, але нас будуць ведаць, пазнаваць і ў адзін сьветлы дзень на свабодных выбарах прагаласуюць. І выбары даюць выдатную нагоду для паблісіці. Давайце возьмем за крытэр колькасьць згадак у мэдыях: кампанія «Гавары праўду», якая ўдзельнічае ва ўсіх ў выбарах ад 2010 году, дэманструе адмоўную дынаміку. 2010-2011 — 858 згадак, 2012-2013 - 657, 2014-2015 — 387, 2016-2017 — 350, 2018-2019 — 109. Палітычныя партыі — не віно, і з часам ня становяцца лепшымі.
2. Выбары даюць магчымасьць разносіць свае ідэі і размаўляць зь людзьмі
Удзельнікі выбараў называюць сябе не кандыдадамі, а «сьпікерамі», ходзяць ад дзьвярэй да дзьвярэй, размаўляюць зь людзьмі, кідаюць улёткі ў скрынкі.
Вельмі высакародна, але два пытаньні:
1) што замінае займацца асьветніцкай дзейнасьцю, без рэгістрацыі кандыдатам, у перапынках паміж выбарамі, якія і так ні на што не ўплываюць.
2) Ці сапраўды вы лічыце, што ў 2019 годзе папяровыя ўлёткі працуюць? У Беларусі 73% ўваходзць у інтэрнэт штодня, гэта ўдвая больш, чым тых хто адкрывае газэты за месяц.
Паглядзіце на выбарчыя кампаніі ў суседзяў — асноўная агітацыя адбываецца альбо праз сацсеткі (Малдова, Літва, у меншай ступені — Ўкраіна). Магчыма, справа ў тым, што эфэктыўнасьць улётак замераць немагчыма, а вынік працы ў інтэрнэце — адразу бачна. За 10 гадоў выбарчых кампаніяў на старонкі Гавары праўду падпісаліся 3500 чалавек у вконтакте і 2900 у фэйсбуку, зь іх толькі 280 і 190 — актыўныя карыстальнікі, хто ўзаемадзейнічаў хаця б раз на месяц.
3. Далучаюцца новыя актывісты і валянтэры
Сапраўды далучаюцца. Амбітныя, натхнёныя, з жаданьнем нешта мяняць у сваёй краіне. Ім здаецца: а раптам пашанцуе! а раптам прапусьцяць! Яны са скуры вылазяць, каб зрабіць класную кампанію. Як правіла, ярка ды імкліва ўваходзяць у палітычнае жыцьцё — і гэтак жа імкліва расчароўваюцца і сыходзяць. Ці шмат у «Гавары праўду» прыйшло і засталося новых пазнавальных публічных асобаў? Ці сталі іх сустрэчы з актывам больш масавымі? Ці разрасьліся структуры ў рэгіёнах? На мінулую парлямэнцкую кампанію абяцалі закрыць 110 акругаў, здолелі вылучыць толькі 25, а зарэгістравалі ўдвая менш.
4. Праз выбары можна ўплываць на падзеі ў краіне, магчымыя пратэсты.
Пачынаючы з 2000 году парлямэнцкія выбары ў Беларусі не прыводзілі да пратэстаў, а Палата Прадстаўнікоў — не ўплывала на палітычную сытуацыю ў краіне (за выключэньнем дэпутацкай групы Рэспубліка і галадоўкі дэпутатаў у 2004 годзе). Прысутнасьць двух нелукашэнкаўскіх дэпутатаў у Палатцы апошняга скліканьння па вялікім рахунку не прывяла ні да чога. Марзалюк ствараў больш інфармацыйных нагодаў, чым дэпутаткі за апошнія тры гады.
Выбары ў Палату прадстаўнікоў — гэта старанна адрэпэтаваны рытуал, які мае мала супольнага з палітычным жыцьцём, не вядзе да пераменаў, не мабілізуе масы, і не ўмацоўвае палітычныя арганізацыі
Што ж тады рабіць:
1) Думаць і дзейнічаць нестандартна. Стандартныя схемы і праца па выбарчых цыклях не працуюць. Усё, што паўтараецца, вядзе да прывыканьня і стомленасьці.
2) Выкарыстоўваць і ствараць інфармацыйныя нагоды. Грамадзкая думка фармуецца не падчас выбарчых кампаніяў, а падчас крытычных падзеяў.
3) Нарошчваць уплыў пры дапамозе лічбавых інструмэнтаў і тэхналёгіяў, аб’ядноўваць рэсурсы, будаваць партнэрствы з крэатыўным і бізнэс-сэктарамі.
У сытуацыі, калі выбараў няма, можа быць адзіная мэта -- мабілізацыя пратэстнага электарату.
Ахвотнікі ўдзельнічаць у парлямэнцкіх выбарах не парэчаць: выбараў няма, галасы ня лічаць, і адпаведна шанцаў перамагчы няма. Але прыводзяць чатыры аргумэнты, чаму ўдзельнічаць трэба
1. Удзел у выбарах — піяр для партыі
Маўляў, выбараў няма, але нас будуць ведаць, пазнаваць і ў адзін сьветлы дзень на свабодных выбарах прагаласуюць. І выбары даюць выдатную нагоду для паблісіці. Давайце возьмем за крытэр колькасьць згадак у мэдыях: кампанія «Гавары праўду», якая ўдзельнічае ва ўсіх ў выбарах ад 2010 году, дэманструе адмоўную дынаміку. 2010-2011 — 858 згадак, 2012-2013 - 657, 2014-2015 — 387, 2016-2017 — 350, 2018-2019 — 109. Палітычныя партыі — не віно, і з часам ня становяцца лепшымі.
2. Выбары даюць магчымасьць разносіць свае ідэі і размаўляць зь людзьмі
Удзельнікі выбараў называюць сябе не кандыдадамі, а «сьпікерамі», ходзяць ад дзьвярэй да дзьвярэй, размаўляюць зь людзьмі, кідаюць улёткі ў скрынкі.
Вельмі высакародна, але два пытаньні:
1) што замінае займацца асьветніцкай дзейнасьцю, без рэгістрацыі кандыдатам, у перапынках паміж выбарамі, якія і так ні на што не ўплываюць.
2) Ці сапраўды вы лічыце, што ў 2019 годзе папяровыя ўлёткі працуюць? У Беларусі 73% ўваходзць у інтэрнэт штодня, гэта ўдвая больш, чым тых хто адкрывае газэты за месяц.
Паглядзіце на выбарчыя кампаніі ў суседзяў — асноўная агітацыя адбываецца альбо праз сацсеткі (Малдова, Літва, у меншай ступені — Ўкраіна). Магчыма, справа ў тым, што эфэктыўнасьць улётак замераць немагчыма, а вынік працы ў інтэрнэце — адразу бачна. За 10 гадоў выбарчых кампаніяў на старонкі Гавары праўду падпісаліся 3500 чалавек у вконтакте і 2900 у фэйсбуку, зь іх толькі 280 і 190 — актыўныя карыстальнікі, хто ўзаемадзейнічаў хаця б раз на месяц.
3. Далучаюцца новыя актывісты і валянтэры
Сапраўды далучаюцца. Амбітныя, натхнёныя, з жаданьнем нешта мяняць у сваёй краіне. Ім здаецца: а раптам пашанцуе! а раптам прапусьцяць! Яны са скуры вылазяць, каб зрабіць класную кампанію. Як правіла, ярка ды імкліва ўваходзяць у палітычнае жыцьцё — і гэтак жа імкліва расчароўваюцца і сыходзяць. Ці шмат у «Гавары праўду» прыйшло і засталося новых пазнавальных публічных асобаў? Ці сталі іх сустрэчы з актывам больш масавымі? Ці разрасьліся структуры ў рэгіёнах? На мінулую парлямэнцкую кампанію абяцалі закрыць 110 акругаў, здолелі вылучыць толькі 25, а зарэгістравалі ўдвая менш.
4. Праз выбары можна ўплываць на падзеі ў краіне, магчымыя пратэсты.
Пачынаючы з 2000 году парлямэнцкія выбары ў Беларусі не прыводзілі да пратэстаў, а Палата Прадстаўнікоў — не ўплывала на палітычную сытуацыю ў краіне (за выключэньнем дэпутацкай групы Рэспубліка і галадоўкі дэпутатаў у 2004 годзе). Прысутнасьць двух нелукашэнкаўскіх дэпутатаў у Палатцы апошняга скліканьння па вялікім рахунку не прывяла ні да чога. Марзалюк ствараў больш інфармацыйных нагодаў, чым дэпутаткі за апошнія тры гады.
Выбары ў Палату прадстаўнікоў — гэта старанна адрэпэтаваны рытуал, які мае мала супольнага з палітычным жыцьцём, не вядзе да пераменаў, не мабілізуе масы, і не ўмацоўвае палітычныя арганізацыі
Што ж тады рабіць:
1) Думаць і дзейнічаць нестандартна. Стандартныя схемы і праца па выбарчых цыклях не працуюць. Усё, што паўтараецца, вядзе да прывыканьня і стомленасьці.
2) Выкарыстоўваць і ствараць інфармацыйныя нагоды. Грамадзкая думка фармуецца не падчас выбарчых кампаніяў, а падчас крытычных падзеяў.
3) Нарошчваць уплыў пры дапамозе лічбавых інструмэнтаў і тэхналёгіяў, аб’ядноўваць рэсурсы, будаваць партнэрствы з крэатыўным і бізнэс-сэктарамі.
У сытуацыі, калі выбараў няма, можа быць адзіная мэта -- мабілізацыя пратэстнага электарату.