Сьвітанак. Нясьмелыя першыя промні
Фарбуюць туман у ружовы сацін.
Я гэтакі вечны гаротны вандроўнік,
Што болей за пекла баіцца сысьці,

Згубіць мімалётнае шчасьце, і подых
Зьбіваецца з рытму, і цісьне ў грудзях.
Я болей за вырай люблю непагоду,
Што мне не дазволіць адправіцца ў шлях.

У шэпце дажджу непазьбежнасьць растаньня
Растане, і ў сьвеце памерам з пакой
Ужо немагчыма згубіцца каханьню,
І больш не патрэбна шукаць новы дом.

Але сёньня сонца ўздымаецца ўгору.
З азначанай сьцежкі зьнікае туман.
То дзякуй за ўсё, што рабілі з табою.
Кажу "да сустрэчы", а маю "бывай".