• Зьбіраючы на сябе мужчынскі пылок, маладыя жаночыя восы вылазяць спачатку зь завязі, а потым й з сіконій для пошуку новай капрыфігі. Але тут у самак зьяўляецца праблема — мужчынскія капрыфігі й жаночыя фігі вельмі адзін на аднаго падобныя. Так што самка лезе ”наўздагад”. Калі яна трапляе ў капрыфігу, то аса спакойна адкладае яйкі й працэс ідзе наноў.
• Але калі самка трапляе ў жаночую фігу, дзе мужчынскія кветкі не разьвіты, а жаночыя маюць задоўгія песьцікі, у якія немагчыма адкласьці яйкі, яна гіне. Перад сьмерцю аса поўзае па жаночых кветках і, у спробах адкласьці яйкі, разносіць пылок, які яна сабрала на сябе пры выйсьці з капрыфігі. Гэтая ”ахвяра” і дазваляе інжыру размножыцца